విశ్వనాథవారి వేయిపడగలు నవలలో - మేఘ వృక్ష మైత్రి - కి పద్యరూపం

విశ్వనాథ సత్యనారాయణ గారి వేయిపడగల్లో ఒక ఘట్టం శ్రీ శ్రీరామారావు మాస్టారి మాటల్లో:   

ఒక మేఘం  వానకాలంలో సంచరిస్తూ ఒక పెద్దచెట్టుని‌ కౌగలించుకొని ఆనందబాష్పాలు‌ కార్చేది.
ప్రతిసంవత్సరం వారి చెలిమి చాల దృడమైనది. ఏళ్లతరబడి సాగుతున్నవారి చెలిమికలిమితరగనిగని!

నాగరకత పెరిగింది. ఆ సుబ్బన్నపేట నెమ్మదిగా పట్టణాలవంకచూడసాగింది.
చెట్టునికొట్టి కరెంట్ పోల్ వచ్చింది --- ఆదేశంగా!!!
వానకాలంవచ్చింది. మన వృద్ధమేఘమూ వచ్చింది.
ఆ ప్రాంతమంతాకలయతిరిగింది.
ఎక్కడ తన ఆప్తవృద్ధమిత్రుని జాడకానరాలేదు. 

వెదకివేసారి మళ్ళీ ఈ ప్రాంతానికి రానక్కర్లేదని బాధపడింది..
మ్రోడువారినయెదలోనుండి కార్చకన్నీరులేక నిట్టూర్పులతో నిష్క్రమించిందా మేఘం!!!!

పై భావాన్ని ఆటవెలదుల్లో ప్రయత్నించాను..!

జలదమొకటి మిన్ను సంచరించుచు పెద్ద/
తరువు చేరె ప్రేమ ధార కురియ!
నా యిరువురి మధ్య ననుబంధమేర్పడి/
యెంతయో బలపడె నేటికేడు!

కాల మహిమ నకట గ్రామమ్ము పట్నమై/
తరువు తొలగి వెలసె స్తంభమొకటి!
వర్ష ఋతువునందు వచ్చుమేఘము తన/
చనవరి కనరాక చకితుడయ్యె!

వెదకి యలసిసొలసె, వృద్ధమిత్రుని జాడ/
తెలియరాక మబ్బు దిగులు చెందె!
నిలువలేక నచట నిట్టూర్చి జలదమ్ము/
మరల రాననుచును మరలి పోయె!

చెట్టులేని తావు ’చినుకుదారి’క* రాదు/
తానులేక చిగురు దాల్పదు తరు/
విట్లు బంజరయ్యె వేడిగాడ్పులనూరు!
కార్చ కంటనీరు గగనమయ్యె!

*చినుకుదారి - మేఘము - ఇకరాదు