అంతరంగం..!
పలుమారులు పిలచిన గానీ
గొంతుక పొడి బారెను కానీ
బదులివ్వని కఠినత్వం నా
కెదురౌతూ ఉంటుందెపుడూ!
ఎందుకు పిలిచానో తెలియదు!
నీకది చేరిందీ తెలియదు!
వస్తావో రావో తెలియదు..!
ఈ మోహ మదేమో తెలియదు..!
నా పిలుపది వినిపించదొ..! మరి
నీకే వినడానికి చేదో..!
వినబడినా నాదరి చేరగ
కరగదు నీ మనసది బండో..!
ఇది తక్షణ కర్తవ్యమ్మని
హృదిపై పెనుబండను మోపీ
మోదము కలిగించే పిలుపుని
వదిలేద్దా మనుకుంటుంటా!
నిన్నే విసిగించగ రాదని
పిలువగ లేనంతటి దూరము
పోతానని శపథము చేయగ
ఈ జీవితమింతేలే నని
అనుకుంటూ ఉండంగానే
భానుడు తనదోవన పోగా
చంద్రుడు ఉదయించెను; కాంతుల
వెదజల్లెను చీకటి రాత్రుల!
వస్తూనే చంద్రుడు నాతో
పదపద యిక చాల్లే అంటూ
యెదలోతుల భావాశ్రువులను
ఇకదాచేయ్ అంటాడెపుడూ..!
తెలియని యొక వేదనయేదో
గుండెను పిండేస్తూ ఉంటే
అది కనబడకుండా దాచే
ముసుగొక్కటి యిస్తావా..!?
చీకటినే మించిన చిక్కటి
ముసుగేదీ లోకంలో..!? క
న్నీటిని దాచేసే నేస్తం -
వర్షం రాదేం..!? ఇది గ్రీష్మం..!!
అగాథమౌ భావాంబుధిలో
నే కూరుకుపోగా, చీకటి
తన చెంగున నను దాచెను నా
ఒంటికి తన రంగే పూసెను..!
నీ తలపుల నిదురే పట్టక
యెరుపెక్కెన కన్నుల సాక్షిగ
సూర్యుడు ఉదయించెను తూర్పున..!
కూయని నే కూసితి చప్పున..!!
- రాధేశ్యామ్
11.04.18
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి